Nigdy bym nie przypuścił, że ten przegadany film tak mi się spodoba, tak mnie uwiedzie i oczaruje... Podziwiam Fassbindera, że przy minimalnej obsadzie, na jednym skrawku rzeczywistości stworzył film, który wciąga i trzyma w napięciu. Wiele tam odsłon ludzkiej egzystencji: kłamstw, prawd, egzaltacji, zawiści, pogardy, manipulacji, bezradności, samotności... Kobieta jednak potrafi...

Z tej Petry von Kant, to ostatecznie ciekawa babka: ma własną filozofię życia wykutą na nieudanych związkach, samotności, pieniądzach i namiętności... Może dzielić radami na prawo i lewo, kokietować, zniewalać, jak trzeba kłamać lub po prostu grać dla osiągnięcia swoich małych celów. Ostatecznie filozofia sobie a życie sobie... bo Petra nic a nic nie potrafi z niej zaaplikować w codzienność... Stacza się dla swojej namiętności, a właściwie dla dzikiego pragnienia żeby "mieć" - nie rzeczy i pieniądze, ale ludzi. Żyje dla miłości, ale gdy ją ma, próbuje z niej zrobić martwą naturę. Unieruchomić to, co żyje. Ale tylko wtedy może mieć nad tym władzę, tylko wtedy z żywiołowej miłości wytapia się ktoś w rodzaju Marlene - obiekt jak każdy inny, rzecz, którą może rozporządzać. Karin, która nie ma ochoty na tego rodzaju perspektywę, odwraca porządek - to dla niej Petra traci resztki rozsądku, powagi i czegoś w rodzaju reputacji... Robi się śmieszna, zgorzkniała i kąśliwa, nie mogąc przyszpilić motyla, który jest tak piękny, tak próżny i prawdomówny.

To rzeczywiście doskonały obraz upadku i przebudzenia, i bogu dzięki, że takie przebudzenia istnieją.